اثر فرول و طول آن بر مقاومت دندان‌های ثنایای میانی فک بالا

زمینه: دندان‌هایی که درمان ریشه شده اند، نسبت به دندان‌های زنده استعداد شکستگی بیش تری دارند. یکی از ملاحظات ویژه در ترمیم آنها ایجاد فرول است. هدف: مطالعه به منظور تعیین اثر فرول و طول آن بر مقاومت به شکست دندان‌های ثنایای میانی انجام شد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی که در سال 1385 در دانشگاه علوم پزشکی قزوین انجام شد،30 دندان ثنایای میانی کشیده شده سالم فک بالا که از نظر ابعاد مشابه بودند، انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه قرار داده شدند. پس از قطع تاج، دندان ها تحت درمان ریشه قرار گرفتند و با شبیه‌سازی افزایش طول تاج به روش ارتودونتیک، در بلوک‌های آکریلی ثابت و برای همه آنها پست کور ریختگی ساخته و با سمان فسفات روی سمان شدند. در تراش برای روکش در گروه اول(شاهد) فرول ایجاد نشد. در گروه دوم یک میلی‌متر و در گروه سوم دو میلی‌متر فرول تراش داده شد. سپس برای همه نمونه‌ها روکش پرسلن باند شونده با فلز (PFM) ساخته و با سمان فسفات روی سمان شد. نمونه‌ها توسط دستگاه Zwick، از سمت پالاتال با زاویه 135 درجه نسبت به محور طولی و با سرعت 5/2 میلی‌متر در دقیقه، تا لحظه شکستن تحت نیروی استاتیک فشاری قرار گرفتند. نیروی شکست اولیه به عنوان مقاومت در برابر شکست، برحسب نیوتن ثبت شد. داده ها با آزمون آماری کروسکال-والیس تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: میانگین نیروی شکست در گروه بدون فرول 12/141±44/569، درگروه یک میلی‌متر فرول 38/114±37/606 و در گروه دو میلی‌متر فرول 69/61±569 نیوتن محاسبه شد و بین گروه‌ها تفاوت آماری معنی‌داری به دست نیامد. نتیجه‌گیری: به نظر می رسد ایجاد یک میلی‌متر فرول و افزایش طول آن به دو میلی‌متر، در شرایطی که افزایش طول تاج به روش ارتودونتیک لازم باشد، بر مقاومت به شکست دندان‌های ثنایای میانی فک بالا با پست و کور ریختگی و روکش PFM تأثیر معنی داری نمی‌گذارد.